အလုပ္အကိုင္

အေမရိကားေရာက္ ျမန္မာမ်ားမွာ အလုပ္၊ ၂မ်ိဳးရွိပါတယ္ ဆိုၾကပါစို႔ဗ်ာ ..။

၁။ ဂရင္းကဒ္မရွိေသာ ေက်ာင္းသား နဲ႔ အလည္ေရာက္ရွိေနသူမ်ား
၂။ ဂရင္းကဒ္ (သို႔မဟုတ္) အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားျဖစ္ျပီးသူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။

ဂရင္းကဒ္မရွိေသးခင္အလုပ္မ်ား
၀င္ေငြ ဘယ္ေလာက္ရသလဲ ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ့ ကိုေဒးဗစ္ ရဲ့ေျပာျပခ်က္အရ ဆိုရင္ အေမရိကားမွာ လူ၂မ်ိဳးပဲရွိတယ္။ အရမ္းၾကိဳးစားျပီး၊ ပညာသင္၊ ေအာင္လက္မွတ္ေတြ ရေအာင္လုပ္ျပီး လုပ္မဲ့လုပ္ အျပက္လုပ္တဲ့ လူတန္းစားကေတာ့ ၾကီးပြားမဲ့လူပဲ။ အဲ .. ဒုတိယ လူတန္းစားကေတာ့ ေထာက္ပံေၾကး ထုတ္စားတဲ့ အဆင့္ပဲ၊ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ လူပ်င္း၊ စာမၾကိဳးစား ခ်င္တဲ့ လူတန္းစားေပါ့။

ဥပမာေျပာရင္ ငါ့ညီေပါ့ကြာ။ ဟိုး..ဂ်ပန္မွာ ဆူရွိဆိုင္အလုပ္လုပ္ရင္းကေန ငါတို႔ေမာင္ႏွမေတြက ကိုယ့္ညီဆိုျပီး၊ အေမရိကားကို ေခၚလိုက္တယ္။ အေမရိကားေရာက္ေတာ့ သူက ဂ်ပန္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆူရွီဆိုင္မွာ လုပ္ခဲ့ျပီးသားဆိုေတာ့ အေမရိကားက ဆူရွိဆိုင္မွာပဲ လုပ္မယ္။ ျပီးရင္ ဆိုင္မန္ေနဂ်ာ၊ ဆိုင္ပိုင္ရွင္၊ ျပီးေတာ့ ဆိုင္ခြဲေတြ အမ်ားၾကီးျဖစ္ေအာင္လုပ္ျပီး ခ်မ္းသာေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္ .. ေျပာတယ္ကြ။ အေျပာကေတာ့ ဟုတ္ေနတာပဲ။ ဒါနဲ႔ ၂ႏွစ္ေလာက္ လုပ္ျပီးေတာ့ ဖင္နာတယ္၊ ေခါင္းနာတယ္ ျဖစ္လာတယ္။ အလုပ္ခြင္ ျပသနာေတြကို ေျပာျပျပီးေတာ့ အခက္အခဲေတြ၊ အဆင္မေျပတာေတြေၾကာင့္ အစ္ကိုျဖစ္တဲ့ ငါ့ဆီမွာပဲ ေဆာက္လုပ္ေရးကန္ထရိုက္အလုပ္မ်ိဳး လုပ္ခ်င္ပါတယ္ ေျပာလာတယ္ကြာ။ ငါသိတာေပါ့။ သူက ရတဲ့ပိုက္ဆံကို ဘယ္လို သံုးျဖဳန္းေနသလဲဆိုတာ၊ ကာစီႏိုသြားတယ္။ ႏိုက္ကလပ္၊ ေသာက္စား၊ ေပ်ာ္ပါးေနတာ။ အစ္ကို၊ အစ္မေရွ႔မွာေတာ့ အိမ္လခ၊ ေစ်းၾကီးတယ္။ ကားေမာင္းရင္း တစ္ကက္၊ ဒဏ္ေငြေဆာင္ရတယ္။ ကားတိုက္မႈေၾကာင့္ ေလွ်ာ္ေၾကး ဘယ္ေလာက္ေပးလိုက္ရတယ္ .. စသျဖင့္ ညာေျပာေနတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္လုပ္တဲ့ ဆူရွီအလုပ္ကိုလည္း ဆိုင္ဖြင့္ႏိုင္တဲ့အထိ လက္မွတ္ရေအာင္ စာေမးပြဲလဲမေျဖခ်င္၊ ေျဖျပန္ေတာ့လည္း မေအာင္နဲ႔ .. ေျပာလဲမရဘူး။ အေမကလည္း ညီငယ္ေလး ဆူရွီဆိုင္မွာ အဆင္မေျပျဖစ္ေနရွာတယ္။ မင္းရဲ့အလုပ္မွာ လက္ေထာက္ျဖစ္ရေအာင္ အားကိုးရမွာပဲ။ ေခၚျပီးလုပ္လိုက္ပါ သားရယ္ .. ဆိုျပီး ဒီလူပ်င္းကို ငါ့အလုပ္မွာ ေခၚထည့္ဖို႔ တြန္းအားေပးလာတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ကြာ .. ညီျဖစ္သူကလည္း၊ အလုပ္သမားအျဖစ္နဲ႔ စျပီး၊ ေအာက္ေျခအလုပ္ေတြက စတင္၊ အလုပ္သင္ပါမယ္။ အစ္ကိုသင္ေပး သမွ် အေကာင္းဆံုး လုပ္ရင္း၊ လက္ေထာက္ျဖစ္လာေအာင္ ၾကိဳးစားပါမယ္ ဆိုလာတာတစ္ေၾကာင္း၊ အေမ့စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ေအာင္၊ ညီေတာ္ေမာင္ကို ငါ့အလုပ္ထဲမွာ ေခၚထည့္လိုက္ရတယ္။

ဒီေကာင္က စခါစေတာ့ မဆိုးဘူးကြ။ အရင္က ကာစီႏို၊ ေသာက္စား၊ ေပ်ာ္ပါးအလုပ္ေတြ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ငါလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ သင္ေပးတယ္။ သူက ကုိယ့္ညီအရင္းလဲျဖစ္တယ္။ ၾကိဳးလည္းၾကိဳးစား လာတယ္ဆိုေတာ့ ယံုေတာ့မယံုရေသးဘူး၊ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ စမ္းၾကည့္ရမယ္ ဆိုျပီး အလုပ္သမားအဆင့္မွာပဲ၊ တျခားအလုပ္သမားေတြနဲ႔ အဆင့္တူ၊ လစာတူပဲ ေပးတယ္။ ငါက အလုပ္သမားေတြကို ေစ်းမႏွိမ္ဘူး။ ကာလီဖိုးနီးယားမွ တစ္နာရီ ၁၀ေဒၚလာ ေပးတယ္ဆိုရင္ အားလံုးကို တန္းတူေပးတယ္။ ဒီေကာင္က ငါေပးတဲ့အတိုင္း၊ ပံုစံမွန္ေနတယ္။ အဲ .. တစ္ႏွစ္ေက်ာ္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီေကာင္က အခ်ိဳးနည္းနည္းေျပာင္းလာတယ္။ ညီအရင္းဆိုျပီး အခြင့္အေရးယူလာတယ္။ အလုပ္သမားေတြကိုလည္း ေဘာ့စ္လိုလုပ္လာတယ္။ ငါ့ခိုင္းတာေတာင္ ငါ့ကို ျပန္ေမးခြန္း ထုတ္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ငါ့ကြယ္ရာမွာ ကာစီႏို၊ ႏိုက္ကလပ္၊ ေသာက္စားေပ်ာ္ပါးတဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ျပန္လည္ေပါင္းထုတ္လာတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါကရွင္းရွင္းပဲ ေမးလိုက္ရတယ္။ မင္းက ေဘာ့စ္လား၊ ငါကေဘာ့စ္လား။ မင္းပံုစံ အခ်ိဳးေတြ တေျဖးေျဖးပ်က္လာတယ္ ..ဆိုျပီး၊ ငါမသိဘူးထင္ျပီး သူလုပ္ေနတာေတြ လုိက္ေဖၚထုတ္၊ လက္ေတြ႔ ဖမ္းျပလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီေကာင္လည္း ငါ့အလုပ္မွာ မဟန္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သိသြားေတာ့ ထြက္သြားတယ္။ အစ္ကိုက ညီျဖစ္သူကို အလုပ္ထုတ္ပစ္သလိုပံုစံ၊ မေကာင္းပါဘူးကြာ။ ငါ့အေမလည္း စိတ္မေကာင္းေပမဲ့ ငါလည္း ရွင္းျပရတာေပါ့။ ဒီေကာင့္အက်င့္လည္း အေမကသိျပီးသားဆိုေတာ့ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ကြဲျပဲရတာ၊ ဘာမွမေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မင္းညီကိုေတာ့ ပစ္မထားပါနဲ႔ ေျပာတာေၾကာင့္၊ ကိုယ့္အလုပ္မွာ မခန္႔ထားႏိုင္ေပမဲ့ တတ္ႏိုင္သမွ် အေ၀းက ၾကည့္ရႈတာေပါ့။

ဒီေကာင္ရဲ့ မိန္းမကိုေတာ့ အရမ္းသနားတယ္။ ကေလးေတြနဲ႔ မိန္မချမာ ကေလးထိန္း၊ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ရတဲ့အျပင္၊ သူ႔ရဲ့ ျပသနာေတြကိုလည္း လိုက္ရွင္းရတယ္။ ကေလးေက်ာင္းသြားတဲ့အခ်ိန္မွာာ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္ေတြ လုိက္လုပ္ရင္း၊ ၀င္ေငြရွာရတယ္။ ေနစရိတ္ကလည္း ေစ်းၾကီးေတာ့ ငါ့အိမ္ ၃လံုးရွိတာ၊ တစ္လံုးရဲ့ ေအာက္ထပ္မွာ တစ္လ ေဒၚလာ ၇၀၀ ႏႈန္းနဲ႔ ငွားထားရတယ္။ အိမ္လခ မေပးႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ ေနာက္မွေပးပါမယ္ဆိုေတာ့လဲ၊ ၾကည့္ရႈေစာင္မရတာေပါ့။ ငါ့ညီကေတာ့ ဘာအလုပ္ေတြ လုပ္ေနသလဲေတာ့မသိဘူး။ အလုပ္ရွိေနတံုးက ရတဲ့ ခရက္တစ္ကဒ္ Credit Card နဲ႔လည္း ကာစီႏို္၊ ႏိုက္ကလပ္၊ ေပ်ာ္ပါး၊ ေသာက္စား ဆိုေတာ့ အေၾကြးေတြအမ်ားၾကီးတင္တယ္။ ဘဏ္ေတြအမ်ားၾကီးမွာ အေၾကြးေတြ မဆပ္ႏိုင္လို႔ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္မွန္းလဲ မသိခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ငါလည္း စံုစမ္းမေနေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔လင္မယားနဲ႔ ကေလးေတြလည္း အစိုးရဆီက အလုပ္လက္မဲ့၊ သားသမီးမ်ားကို ေထာက္ပံေၾကးေတာင္းျပီး ေနထိုင္ရတယ္။ မလြယ္ပါဘူး။ ငါ့ညီလိုလူေတြကေတာ့ အေမရိကားမွာ ၁၀ႏွစ္ေနလည္း။ စိတ္ဓါတ္ Attitude ေျပာင္းလဲမွ ဘ၀တိုးတက္မွာပါ ဟု သူ႔ညီျဖစ္သူအတြက္ ေကာင္းေစခ်င္ေသာစိတ္ႏွင့္.. ေျပာဆိုပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အေမရိကားမွာ အလုပ္အရမ္းၾကိဳးစား၊ ပညာ၊ လက္မွတ္ေတြ ရေအာင္လုပ္ႏိုင္ရင္လုပ္၊ မၾကာခင္ ၅ႏွစ္ေလာက္ဆိုရင္ ငါလို ၾကီးပြားလာမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ငါ့ညီလုိျဖစ္မယ္။ ဒီ၂မ်ိဳးပဲ ရွိမယ္။ ၾကားေနအဆင့္ လူလတ္တန္းစားဆိုတာ အခု အေမရိကားမွာ မရွိေတာ့ဘူးကြ .. ဟု ဆိုသတည္း။

ဒါကေတာ့ သူ႔ရဲ့ အျမင္ပဲျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အေမရိကန္မွာ အလယ္လတ္လူတန္းစားအမ်ားဆံုးရွိပါတယ္။ အခု၂၀၀၈-၂၀၁၂ သမၼတအိုဘားမားလက္ထက္မွာေတာ့ ခက္ခဲတဲ့ကာလအခ်ိန္ျဖစ္လို႔ အလယ္လတ္လူတန္းစား ေပ်ာက္ေနသလို ျဖစ္ရပါတယ္။


ကိုေဒးဗစ္၏အလုပ္အကိုင္အေၾကာင္း
သူကေတာ့ ဂ်ပန္ျပည္၊ တိုက်ိဳျမိဳ႔မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ျပီး၊ ၂၀၀၀ ေလာက္မွာ အေမရိကားကို ေရာက္လာတယ္။ တိုက်ိဳမွာလည္း ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ခဲ့တယ္။ ဂ်ပန္စနစ္နဲ႔ လုပ္ခဲ့ရျပီး အလြန္ၾကိဳးစားရေၾကာင္း၊ ဂ်ပန္စကားနဲ႔ ဂ်ပန္ေဆာက္လုပ္ေရးစနစ္မ်ားကို အလြန္ကြ်မ္းက်င္ လက္မွတ္ရခဲ့ေၾကာင္း။ အေမရိကားကိုေရာက္လာတဲ့အခါ ဂ်ပန္စနစ္ကို လႊင့္ပစ္လုိက္၊ ေမ့ပစ္လုိက္ရျပီး အေမရိကန္ ေဆာက္လုပ္ေရးစနစ္ နဲ႔ အေမရိကန္ ေဆာက္လုပ္ေရးလက္မွတ္မ်ားကို ရေအာင္ စာေမးပြဲေျဖ၊ ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္ရတယ္။ ေအာက္ေျခအလုပ္သမားဘ၀က သုညမွ ျပန္လည္စတင္ခဲ့ရေၾကာင္း။ ၅ႏွစ္ေလာက္လုပ္ျပီးမွ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္လုပ္ျပီး အခု အလုပ္သမား ၅ေယာက္၊ ၁၀ေယာက္ေလာက္ ခန္႔ထားႏိုင္ျပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။

ငါက ယိုးဒယားစကား၊ ဂ်ပန္စကား၊ ျမန္မာစကား၊ တရုပ္စကား၊ အဂၤလိပ္စကား ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္ျပီး၊ အဂၤလိပ္စာလည္း အရမ္းေလ့လာထားေတာ့၊ အတန္းပညာမတတ္ေပမဲ့ ငါ့လက္ေအာက္မွာ၊ ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ျမန္မာျပည္က အရာရွိေတြ အမ်ားၾကီး အလုပ္ခန္႔ထားႏိုင္တယ္ကြ .. ဟုလည္း ဂုဏ္ယူေျပာၾကားပါတယ္။ ေအးကြာ ဒီလူေတြလည္း သူတို႔ ေနထိုင္ခြင့္ လက္မွတ္မရခင္ေတာ့ ငါ့ဆီမွာ လာလုပ္ၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေနထိုင္ခြင့္ရသြားေတာ့ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့လူေတြ အဆင့္ျမင့္ အလုပ္ေတြကို ေျပာင္းသြားၾကတယ္။

ကိုေဒးဗစ္ သည္ စားေသာက္ဆိုင္မ်ား၊ အိမ္မ်ား။ ကုန္တိုက္မ်ားကို ျပဳျပင္မြမ္းမံ၊ Renovation Contractor တစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ ယိုးဒယား၊ ဂ်ပန္၊ တရုပ္စားေသာက္ဆိုင္မ်ားပိုင္ရွင္မ်ားက အလုပ္အပ္ႏွံတယ္။ အလုပ္ကို အထူးၾကိဳးစား လုပ္ကိုင္ေသာေၾကာင့္ ၃ႏွစ္အတြင္း အိမ္တစ္လံုး ၀ယ္ႏိုင္လာတယ္။ ျမန္မာျပည္မွ လာေရာက္ေျခခ်သူ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ျပီး၊ သားသမီးမ်ားႏွင့္ျဖစ္ေနတယ္။ ဆက္လက္ၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္၊ စုေဆာင္းေငြျဖင့္ ေနာက္ထပ္ အိမ္တစ္လံုးျပီး၊ တစ္လံုး ၀ယ္ႏိုင္တယ္။ ထိုအိမ္မ်ားကို အခန္းကန္႔ထားျပီး အေပၚထပ္၊ ေအာက္ထပ္ အိမ္ငွားထားတယ္။ အပင္ပမ္းလည္း ခံႏိုင္ပါတယ္။ အလုပ္ကို မနားမေနလုပ္ကိုင္ျပီ၊ ထိုအိမ္မ်ားကို သြားေရာက္၊ အလာပ၊ သလာပ ေျပာႏိုင္တယ္။ ထိုအိမ္မ်ားအတြက္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးမ်ားကိုလည္း လစ္ဟင္းမႈမရွိေအာင္လုပ္ေပးပါတယ္။

ကိုေဒးဗစ္၏ မိန္မကလည္း ေတာ္ပါတယ္။ ေငြေၾကးစုေဆာင္းမိလာျပီးေနာက္ ျမန္မာစားေသာက္ဆိုင္တစ္ခု တည္ေထာင္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွ လက္ဘက္သုပ္သည္ ေရာင္းအေကာင္းဆံုးျဖစ္တယ္။ ထိုဆိုင္ကို အေမရိကန္မ်ား (အထူးသျဖင့္ အျဖဴေကာင္မ်ား) လာေရာက္စားေသာက္ေရးအတြက္ အေမရိကန္အၾကိဳက္ ျပင္ဆင္၊ ခ်က္ျပဳတ္တယ္။ အေမရိကန္မ်ားမွာ ညေန၊ ေန႔လည္တြင္ အစားအေသာက္ အထူးအဆန္းမ်ားကို လုိက္လံစားေသာက္ၾကသျဖင့္၊ ကိုေဒးဗစ္ဇနီးသည္၏ ဆိုင္သည္ နာမည္ရလာျပီး၊ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေတာင့္ခံ၊ ဖြင့္လစ္ေသာအခါ အေမရိကန္မ်ား ပံုမွန္လာစားေသာက္ေသာ ဆိုင္အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိလာပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ပထမ ေျခာက္လတြင္ မ်ားစြာ အရံႈးထြက္ရတယ္။ ဟင္း၊ သား၊ ငါးမ်ား ခ်က္ျပဳတ္ထားျပီး လူမလာသျဖင့္ လႊင့္ပစ္လိုက္ရျခင္း၊ အလုပ္သမား ၁၀ေယာက္ခန္႔ ခန္႔ထားရသျဖင့္ အလုပ္သမား လခ တစ္လ ေသာင္းႏွင့္ခ်ီေပးရျခင္း။ ျမိဳ႔ထဲတြင္ ဖြင့္ထားေသာဆိုင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆိုင္ငွားခ ေစ်းမၾကီးေသာ္လည္း၊ အေရာင္းပါးေသာ ဖြင့္ကာစကာလမ်ားက ဆိုင္ျပန္ပိတ္ရမည္ကို အလြန္စိုးရိမ္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ ယခု တစ္ႏွစ္ေက်ာ္လာျပီးသည့္ေနာက္ စားေသာက္ဆုိင္လုပ္ငန္းမွာ အေမရိကန္မ်ားႏွင့္ သင့္ေတာ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အျမတ္အစြန္းထြက္လာျပီးျဖစ္ေၾကာင္း .. ေျပာျပပါတယ္။

သူေဌးျဖစ္လာသူ ကိုေဒဗစ္က ပိုက္ဆံအေၾကာင္း ေျပာပါေသးသည္။ "ပိုက္ဆံဆိုတာ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္၊ လာခဲတယ္။ နဲနဲခ်င္းပဲလာတယ္။ အဲဒါေတြကို ျပန္မထြက္ေအာင္ ကာထားရတယ္ကြ" .. ဟု ဆိုပါသည္။

ေထာက္ပံေၾကး
ျမန္မာျပည္မွာ ထိုင္း၊ ျမန္မာနယ္စပ္ကေန ဒုကၡသယ္အျဖစ္ အေမရိကားေရာက္လာသူ အပ်ိဳမေလး မ၀ါ၀ါအေၾကာင္းပါ။ အစိုးရက ေထာက္ပံုေၾကးေပးေသာေၾကာင့္ ပထမ ၆လတြင္ တစ္လ ေဒၚလာ ၇၀၀ခန္႔ ရရွိပါတယ္။ အင္မတန္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ အဂၤလိပ္စကား ေရး၊ ဖတ္၊ ေျပာတတ္ရန္ အစိုးရမွ စီစဥ္ေပးေသာ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းမ်ားကို တက္ရသည္မွာ ၾကာေတာ့ ပ်င္းစရာေကာင္းလာပါတယ္။ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ရန္ ဆိုျပန္လွ်င္လည္း တစ္လ ေဒၚလာတစ္ေထာင္မွ်သာ ရမယ္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းတက္ျပီး ေထာက္ပံ့ေၾကးပဲ စားေနခ်င္ပါတယ္။ တစ္လ ေဒၚလာ ၂၀၀၀ေက်ာ္ရမဲ့ သူနာျပဳအလုပ္အတြက္ သင္တန္း ၃လေလာက္ တက္ပါလား ဆိုေတာ့လည္၊ မတက္ခ်င္ပါ။ စာရင္းကိုင္၊ စာေရးမအလုပ္ပဲ လုပ္ခ်င္တဲ့အတြက္ စာရင္းကိုင္သင္တန္းကို ပိုက္ဆံေပးျပီး တက္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာသင္တန္း မတက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ၆လၾကာေတာ့ အစိုးရက ေထာက္ပံ့ေၾကး ျဖက္မယ္ စာလာပါတယ္။ ေထာက္ပံ့ေၾကးဆက္လုိခ်င္ရင္ အစိုးရရဲ့ အလုပ္ရွာေဖြေရး သင္တန္းကို တစ္ပတ္ ၅ရက္၊ ရံုးခ်ိန္မွာ တက္ရမယ္ဆိုတယ္။ စာရင္းကိုင္ သင္တန္းတက္ေနေၾကာင္း အရာရွိကိုေျပာျပေတာ့ ဒီသင္တန္းေတြက တရားမ၀င္ဘူး၊ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းျပန္တက္ခ်င္တက္ပါ။ သို႔မဟုတ္ အလုပ္ရွာေဖြေရးသင္တန္းတက္ရင္ အလုပ္ရွာေဖြေရးက ေပးတဲ့အလုပ္ေတြကို လုပ္ရမယ္။ လုပ္တာနဲ႔ ေထာက္ပံ့ေၾကးမေပးေတာ့ဘူး၊ အလုပ္ရွာေပးတဲ့အလုပ္ ၃ခါစလံုး ကိုယ္က မလုပ္ႏိုင္ဘူး Reject ဆိုရင္လဲ ေထာက္ပံ့ေၾကးျဖက္မယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မ၀ါ၀ါလည္း စာရင္းကိုင္အလုပ္ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ အဲယားကြန္းအလုပ္ကိုလည္း မရႏိုင္၊ အဂၤလိပ္စကား ေကာင္းေကာင္းမေျပာႏိုင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး က်ပမ္းအလုပ္ပဲ လုပ္လိုက္ရပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ေထာက္ပံေၾကးရဖို႔ သင္တန္းေတြတက္ရတာ အလြႏ္စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာဆိုပဲ..။ အင္း .. EU, ၾသစေၾတးလွ်ား ေထာက္ပံ့ေၾကးမ်ားက ဘယ္လိုလဲမသိ၊ အေမရိကန္ ေထာက္ပံေၾကးကေတာ့ မလြယ္ပါလား...။



ဂရင္းကဒ္မရမွီ အလုပ္အကိုင္မ်ား
ကိုေဒးဗစ္ ေျပာဆိုခ်က္မ်ားအရ အေမရိကန္ေရာက္ ႏိုင္ငံျခားသား မ်ားအဖို႔ (အထူးသျဖင့္ ျမန္မာမ်ားအဖို႔) ေရာက္သည္ႏွင့္ ၀င္ေငြရႏိုင္ေသာ ေန႔စား အလုပ္မ်ားမွာ
၁။ စားေသာက္ဆိုင္မ်ား ၊ ဆူရွိဆိုင္မ်ား
၂။ အိမ္သန္႔ရွင္းေရး၊ ရံုးသန္႔ရွင္းေရး၊ အိမ္လူနာၾကည့္ရႈျခင္း၊ ကေလးထိန္း အလုပ္မ်ား
၃။ ကုန္တိုက္မ်ားအတြက္ Casher အေရာင္းစာေရး၊ အလုပ္သမားမ်ား
၄။ ဓါတ္ဆီဆိုင္ ေငြကိုင္၊ ပံ့ကိုင္၊ ဆီျဖည့္အလုပ္သမား
၅။ အိမ္တြင္းမႈ အစားအေသာက္၊ ကိုယ္ပိုင္ တႏိုင္လုပ္ငန္း အလုပ္သမား
၆။ ေဆာက္လုပ္ေရး Contractor အလုပ္သမား .. စသည္တို႔ျဖစ္ပါတယ္။

ထိုအလုပ္မ်ားမွာ အေမရိကား ဂရင္းကဒ္ျပားမရေသးခင္ လုပ္ကိုင္ၾကေသာအလုပ္မ်ားျဖစ္တယ္။ အလုပ္ရွင္ဟာ ေငြသားျဖင့္ လက္ငင္းေပးေခ်တဲ့ အလုပ္မ်ားျဖစ္တယ္။ တရားမ၀င္အလုပ္မ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အစိုးရကို အခြန္ Social Security ေပးသြင္းစရာမလိုသျဖင့္ ၂၀% မက အလုပ္ရွင္သက္သာတယ္။ အလုပ္သမားလည္း ၂၀ရာႏႈန္းမက ျဖက္ေတာက္မခံရ။ ႏွစ္ဥိးႏွစ္ဘက္ အဆင္ေျပေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ အစိုးရထံ တိုင္တန္းခံရပါက၊ အလုပ္ရွင္အတြက္ လုပ္ငန္းလိုင္စင္ ထိခိုက္သြားႏိုင္သည့္ အႏၱရယ္ရွိပါတယ္။

နယူးေယာက္လို ျမိဳ႔ၾကီးတြင္ ျမန္မာမ်ားစြာေနထိုင္ျပီး၊ စိန္ေက်ာက္၊ ရတနာေစ်းကြက္မ်ားတြင္ ေျခလွ်င္၊ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ရေသာ အလုပ္မ်ားစြာရွိပါတယ္။ နယူးေယာက္ကဲ့သို႔ လူသန္း၂၀ခန္႔ရွိေသာျမိဳ႔ၾကီးတြင္ အလုပ္မ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ စင္ကာပူ၊ ဘန္ေကာက္၊ ကြာလာလန္ပူကဲ့သို႔ လူမ်ား ပ်ားပန္းခပ္ လႈပ္ရွား၊ လုပ္ကိုင္ေသာ ျမိဳ႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္၊ ရထားစီးတတ္ဖို႔ပဲလိုပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ကား ေမာင္းတတ္ရန္ မလိုပါ။ အျခား အေမရိကန္ျမိဳ႔ၾကီးမ်ားတြင္ အထက္ပါအလုပ္မ်ားကို လုပ္ပါက အလုပ္ရွင္က သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးကို တာ၀န္ယူရပါတယ္။ သို႔မဟုတ္ပါက ကားေမာင္းလိုင္စင္ရေအာင္ေျဖျပီး ကိုယ္ပိုင္ကား၀ယ္၊ သြားလာ၊ လုပ္ကိုင္ရပါတယ္။

မကၠဆီကန္ ပဲစားျပီး သန္မာသူ
အလုပ္ၾကမ္းသမားမ်ား အေမရိကန္တြင္ ရွိပါတယ္။ သူတိုအတြက္ အလုပ္လုပ္ရန္ အေမရိကန္တြင္ လယ္ယာ၊ ျခံေျမ၊ ေျမာက္မ်ားစြာရွိပါတယ္။ အသီးအႏွံ၊ စပ်စ္ခင္း၊ လိေမၼာ္ျခံ၊ သစ္သီးလ၀ံ စိုက္ပ်ိဳးခင္းမ်ားစြာကို စက္မႈလယ္ယာစနစ္ျဖင့္ လုပ္ကိုင္ရာတြင္ လူအင္အားသိပ္ မလိုေသာ္လည္း၊ လက္ႏွင့္လုပ္မွ ရမည့္ အသီးအႏွံ၊ ခူးေျခြရေသာ အလုပ္မ်ားရွိပါတယ္။ အေမရိကန္ျပည္တြင္းစစ္ မျဖစ္မွီက ထို လယ္ယာ၊ စိုက္ပ်ိဳးေရး အလုပ္မ်ားကို အာဖရိကမွ ေငြ၀ယ္ကြ်န္၊ လူမဲမ်ားျဖင့္ လုပ္ကိုင္ၾကပါတယ္။ ယခုအခါ အေမရိကန္ လူဦးေရ သန္း ၃၁၀ေက်ာ္တြင္ လူမည္း သန္း၄၀ခန္႔ရွိပါတယ္။ လူမည္းမ်ားမွာ ကြ်န္စနစ္ေပ်ာက္သြားျပီးသည့္္ေနာက္တြင္ လက္ေၾကာ မတင္းေသာ အလုပ္မ်ား မလုပ္ၾကေတာ့ပဲ၊ ေထာက္ပံေၾကးယူျခင္း၊ အားကစား၊ ေတးဂီတ၊ ျမိဳ႔ေပၚအလုပ္မ်ားတြင္ လုပ္ကိုင္ၾကတယ္။ အိမ္ေျခမဲ့လူမဲမ်ား၊ ရာဇ၀တ္မႈျဖစ္ျပီး ေထာင္တြင္းေနထိုင္ စားေသာက္ေသာ လူမည္းမ်ားစြာ ရွိၾကပါတယ္။ လယ္ယာ၊ စိုက္ပ်ိဳးခင္မ်ား အတြက္ မကၠဆီကန္ႏွင့္ အလယ္အေမရိကားႏိုင္ငံမ်ားမွ တရားမ၀င္လာေရာက္လုပ္သူမ်ားက အစားထိုးလုပ္ကိုင္ၾကတယ္။ ထို မကၠဆီကန္မ်ားမွာ ကမၻာေက်ာ္ေဘာ္လံုးသမား မာရာဒိုနာကဲ့သို႔ အရပ္ႏွိမ့္ျပီး၊ ကိုယ္ခႏၱာေတာင့္တင္း၊ သန္မာၾကတယ္။ အလြန္စားႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အလုပ္ၾကမ္း အရမ္းလုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာ၊ တရုပ္၊ ကုလားမ်ား မလုပ္ႏိုင္ေသာအလုပ္မ်ားကို သူတို႔ လုပ္ႏိုင္တယ္။ ျမန္မာမ်ားက သူတို႔ကို ပဲစားျပီးသန္မာေသာေၾကာင့္ "ပဲ" ဟုေခၚၾကတယ္။ သူတို႔သည္ လယ္ယာ သီးႏွံမ်ားကို ျခံမ်ားမွ ယူလာျပီး၊ ျမိဳ႔ထဲသို႔ တေနကုန္၊ ကားလမ္းေဘးမွာ ေရာင္းခ်ၾကတယ္။

ထိုသူအမ်ားစုမွာ တရားမ၀င္လာေရာက္ေနထိုင္သူမ်ားျဖစ္တယ္။ တရားမ၀င္ေနထိုင္ရင္း သမၼတရီဂင္ လက္ထက္တြင္ တရားမ၀င္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ေက်ာ္ ေနထိုင္သူမကၠွဆီကန္ေျမာက္မ်ားစြာ အေမရိကန္ ဂရင္းကဒ္ကိုေပးခဲ့တယ္။ စုစုေပါင္း သန္း၃၀ခန္႔ရွိၾကတယ္။ အမ်ားစုမွာ ဘာလက္မွတ္္မွ မရွိပဲ၊ အေမရိကားသို႔ ေတာင္ေက်ာ္၀င္ေရာက္လာသူမ်ားျဖစ္တယ္။ စပိန္စကား ေျပာသည့္ အလယ္ပိုင္း၊ အေမရိကားႏိုင္ငံသားမ်ား မကၠဆီကို၊ ဟြန္ဒူရပ္၊ နီကာရာကြာ၊ ဂြာတီမာလာ၊ ကိုစတာရီကာႏိုင္ငံမ်ားမွ ျဖစ္တယ္။ အေမရိကန္သည္ သူ႔ႏိုင္ငံတြင္းေရာက္လာလွ်င္ တရားမ၀င္လာေရာက္သူမ်ားကို ဖမ္းဆီး၊ ျပန္ပို႔ျခင္း မလုပ္သည့္အျပင္၊ သူတို႔ကို မတရားမခိုင္းရန္ လူ႔အခြင့္အေရးျဖင့္ ကာကြယ္ထားပါတယ္။ သူတို႔သည္ လက္ငင္းေငြေခ် အလုပ္မ်ားကိုသာ လုပ္ကိုင္ၾကတယ္။ အလုပ္ၾကမ္းအင္မတန္လုပ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အေမရိကန္ လယ္ယာ၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းမ်ားမွာ မကၠွဆီကန္မ်ားသာ လုပ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ကို အႏိုင္က်င့္ျခင္း၊ အခက္အခဲတစ္ခုခုျဖစ္ပါက သူတို႔ သံရံုးကို ဖုန္းဆက္တိုင္တန္းျခင္း၊ သူတို႔လူမ်ိဳး အဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ လူ႔အခြင့္အေရးျဖင့္ အစိုးရထံ တင္ျပတိုင္တန္းျခင္းမ်ား လုပ္ေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ မတရားခုိင္းျခင္းမ်ိဳး မရွိပါ။ တန္ရာတန္ရာ လုပ္အားခေပးပါတယ္။

စီးပြားေရးကပ္ဆိုက္ေသာ ၂၀၀၇
ဒီႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ အလုပ္၊ အကိုင္မ်ားလည္း အလြန္ရွားပါးလာပါတယ္။ ျမန္မာမ်ားအဖို႔ ယခင္က ဆူရွီဆိုင္တြင္ ေနစရိတ္၊ စားစရိတ္ျငိမ္း အလုပ္ကို တစ္လ ေဒၚလာ ၁၅၀၀ေက်ာ္ ရရွိခဲ့ေသာ္လည္း၊ ယခုအခါတြင္ ေနစရိတ္၊ စားစရိတ္ျငိမ္း တစ္လ ေဒၚလာ ၅၀၀ခန္႔ျဖင့္ လုပ္ကိုင္ေနရျခင္းမ်ား ေတြ႔လာရတယ္။


အဂၤလိပ္စကားပင္မေျပာႏိုင္ေသာ က်ပမ္း၊ မ်ား
၁၉၉၅ ေလာက္က ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္က ဆူရွိဆိုင္ပိုင္ရွင္ ျမန္မာတစ္ဦး၊ ျမန္မာလူငယ္၂ဦးကို အေမရိကားကို Visit Visa နဲ႔ ေလယာဥ္နဲ႔ လာဖို႔ စီစဥ္ေပးတယ္။ ၀င္ခြင့္ရျပီး တခါတည္း သူ႔ရဲ့ ဆူရွီဆိုင္မွာ ေရာက္တာနဲ႔ အလုပ္ခိုင္းေတာ့တာပဲ။ တစ္ေန႔လံုး မအားမလပ္ေအာင္ခိုင္းတယ္။ ဆိုင္နဲ႔ အိမ္နဲ႔ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္၊ မနက္ေစာေစာထ၊ ညသန္းေကာင္မွ အိပ္နဲ႔၊ ဆူရွီပိုင္ရွင္ေတြကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ဆိုေတာ့ လုပ္ႏိုင္တယ္။ ျမန္မာလူငယ္၂ေယာက္ကလည္း အေၾကြးေတြရွိေတာ့ သူတို႔ကို တစ္လ ၅၀၀ေလာက္ပဲ ေပးတာ ဟုတ္လွခ်ည္ရဲ့ဆိုျပီး လုပ္ေနၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ၂ႏွစ္ေတာင္ၾကာသြားတယ္။ အေမရိကားမွာ သူငယ္ခ်င္းလဲ မရွိ၊ ျမန္မာျပည္တယ္လီဖုန္းေခၚခ်င္ရင္လည္း အိမ္ရွင္ကပဲ ေခၚေပးတယ္။ အဂၤလိပ္ စကားလည္းမတတ္၊ ေခြးအ၂ေကာင္လို အိမ္နဲ႔ဆိုင္ကလြဲရင္ တျခားမသြားရဲ၊ အဖမ္းခံရရင္ မင္းတို႔ေတာ့ သြားျပီဆိုျပီး ျခိမ္းေျခာက္ထားတယ္။ ေနာက္ဆံုး ျမန္မာတစ္ဦးနဲ႔ေတြ႔ျပီး ဟာ.. မင္းတို႔၂ေယာက္ကို မတရားခိုင္းေနတာ၊ ငါရဲ့ နယူးေယာက္ကို အခု လိုက္ခဲ့၊ တစ္လ ၂၀၀၀ အသာေလးရတယ္၊ လုပ္ေပးမယ္ ေျပာတာေၾကာင့္ အဲဒီဆူရွီအိမ္က ထြက္ေျပးလာတဲ့ ျမန္မာလူငယ္၂ဦးကိုလည္း ေတြ႔ဖူးပါတယ္။

တရုပ္ျပည္မၾကီးက တရုပ္ေတြလည္း ဒီလုိ လူကုန္ကူးရင္း အေမရိကားေရာက္လာ၊ အဂၤလိပ္စကားမေျပာတတ္ပဲ အသက္ၾကီးသည္အထိ၊ အေမရိကားမွာ အလုပ္လုပ္ကိုင္၊ ေနထိုင္ေနၾကတာ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ နယူးေယာက္က ကြင္းစ္ျမိဳ႔၊ ဆန္ဖရန္စစၥကိုျမိဳ႔၊ တရုပ္တန္းေတြမွာ အဂၤလိပ္စကားမေျပာတတ္တဲ တရုပ္မ၊ တရုပ္ၾကီးမ်ားစြာ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ရုရွား၊ ယူဂိုစလားဗီးယား၊ အေရွ႔ဥေရာပႏိုင္ငံသားမ်ား၊ အာရွတိုက္သားမ်ား၊ အာဖရိကတိုက္သားမ်ားစြာ က်ပန္းအလုပ္မ်ားကို အေမရိကားလာျပီး လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနသူမ်ားစြာ ရွိၾကပါတယ္။


ျမိဳ႔ၾကီးမ်ား
အထူးသျဖင့္ ဆန္ဖရန္စစၥကို၊ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္၊ နယူးေယာက္ ျမိဳ႔ၾကီးမ်ားတြင္ ျမိဳ႔ထဲအိမ္ခန္းတစ္ခန္းကို တစ္လ ေဒၚလာ ၅၀၀အထက္ ေပးလာရတယ္။ ဓါတ္ဆီဆိုင္မ်ားတြင္လည္း ယခင္က လူ၃ေယာက္၊ အလွည့္က် တစ္ေန႔ ၈နာရီခန္႔လုပ္ေနရာမွ တစ္ေန႔ ၃နာရီျဖင့္ လူ၁၀ေယာက္ေလာက္ ၀ိုင္းလုပ္ေနရသျဖင့္၊ ၀င္ေငြလည္း နည္းလာၾကပါတယ္။ မကၠဆီကန္ မ်ားလည္း အလုပ္မရွိေတာ့ မေနႏိုင္ ေသာေၾကာင့္ ေတာင္ေက်ာ္ျပီး၊ ျပည္ေတာ္ျပန္ၾကရတယ္။ စီးပြားေရးေကာင္းျပီး အလုပ္ကိုင္ ေပါလွ်င္ ေတာင္ေက်ာ္ျပီး အေမရိကန္သို႔ ျပန္၀င္ လာၾကျပန္တယ္။

ဤသည္မွာ ဂရင္းကဒ္မရခင္ လုပ္ၾကေသာ အေမရိကားမွ အလုပ္မ်ားျဖစ္ပါတယ္။



ဂရင္းကဒ္ရျပီးပါက
အလုပ္ေကာင္းေကာင္းရဖို႔ အခြင့္အလမ္း၊ မ်ားလာပါတယ္။ အေမရိကန္တြင္ အလုပ္ရပါက အနည္းဆံုး တစ္နာရီ ၁၂ေဒၚလာျဖင့္ တစ္ေန႔ ၈နာရီအလုပ္လုပ္ရလွ်င္ ၂ပတ္လွ်င္ နာရီ ၈၀၊ ေဒၚလာ ၁၆၀၀ ခန္႔ရမည္ျဖစ္တယ္။ တစ္လလွ်င္ ေဒၚလာ ၃၀၀၀ ေက်ာ္၊ တစ္ႏွစ္ US$36K ၀င္ေငြရမည္။ ၃၀% အခြန္ျဖက္ျပီးပါက တစ္လ ေဒၚလာ ၂၀၀၀ေက်ာ္ က်န္မည္ျဖစ္တယ္။ ျပီးေတာ့ Benefits ဆိုသည့္ ေဆးကုသခြင့္၊ အာမခံ၊ အားလပ္ရက္၊ အပမ္းေျဖခရီး၊ မိသားစု ပညာေရး၊ ေက်ာင္းစရိတ္၊ သက္ၾကီးပင္စင္၊ ေလွွ်ာ့ေစ်း၀ယ္ခြင့္ .. စသည္တို႔လည္း ရရွိမည္ျဖစ္တယ္။ အလုပ္ရွင္ကလည္း ေတာ္တန္ရံု၊ ျဖဳတ္မပစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အေမရိကားတြင္ အလုပ္တစ္ခုရပါက၊ ပင္စင္ယူသည့္တုိင္ေအာင္ လုပ္မည္ဆိုပါက ရပါတယ္။ ထိုမွ်ပင္ Job Security ရွိခဲ့ပါတယ္။ မိမိသည္ အသက္ေမြးပညာ ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ စာရင္းကိုင္ ဘြဲ႔ေကာင္းေကာင္း ရပါက တစ္ႏွစ္လွ်င္ US$80k to 100k ရရွိမည္ျဖစ္တယ္။ လစာေကာင္းေသာအလုပ္မ်ားမရေသးခင္ တစ္လ ေဒၚလာ ၂၀၀၀ခန္႔ ၀င္ေငြရမည့္ မည္သည့္၊ အလုပ္မ်ိဳးမဆို လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ အေမရိကားသည္ Service Industry 80% အလုပ္မ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေရာင္းဆိုင္မ်ား၊ စားေသာက္ဆိုင္မ်ား၊ ပညာေရး၊ စာေရးစာခ်ီ၊ လူမႈ၀န္ထမ္းလုပ္ငန္းမ်ား၊ ေဆးရံု၊ လူနာၾကည့္ေသာ သူနာျပဳ၊ အေထာက္ကူလုပ္ငန္းမ်ား၊ ပစၥည္းပို႔ေသာကားဒရိုင္ဘာ၊ တက္ကစီဒရိုင္ဘာ၊ အေ၀းေျပးကားဒရိုင္ဘာ၊ ကုန္တိုက္၀န္ထမ္း၊ အေရာင္းစာေရး၊ ကာစီႏို္၀န္ထမ္း၊ စသည့္ အလုပ္မ်ားတြင္ အလုပ္လိုက္ေလွ်ာက္ရတယ္။

အလုပ္လစ္လပ္ေသာေနရာသည္ ၀ါရွင္တန္ျပည္နယ္တြင္ျဖစ္ေနလွ်င္၊ မိမိေနထိုင္ေသာ ကာလီဖိုးနီးယားျပည္နယ္မွ ေျပာင္းေရႊ႔တန္၊ ေျပာင္းေရႊ႔ရပါတယ္။ အေမရိကားတြင္ အလုပ္လုပ္သူမ်ားမွာ ခရီးသြား၊ ေလယာဥ္စီးရသည္မွာ ထမင္းစား၊ ေရေသာက္ျဖစ္ပါတယ္။ လစာမ်ားပါက ပိုျပီး ခရီးသြားရတယ္။ လစာနည္းပါက ခရီးသြားစရာမလို သေလာက္ပါ။ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ဖို႔ေတာ့ အေမရိကားေရာက္သူတိုင္း စိတ္၀င္စားၾကပါတယ္။ ၃လတစ္ေခါက္ အနည္းဆံုး ခရီးထြက္ျပီး၊ မိတ္ေဆြခ်င္း စျမံဳျပန္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။

တကၠစီနဲ႔အေ၀းေျပးကားဒရိုင္ဘာ
အေမရိကားကို ခရစ္ယာန္က်မ္းစာေက်ာင္း လာတက္ရင္း၊ တရားေဟာဆရာတစ္ပိုင္း အလုပ္လုပ္ေနသူ ဆရာလုကာ နဲ႔လည္း မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ က်ပမ္း၊ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားမွာ လုပ္ကိုင္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြမ်ားကို အရမ္းအကူညီေပးသူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ ျမန္မာဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းမွာ မိတ္ေဆြမ်ား အျမဲပါ၀င္၊ ဘုရားရွိခိုး၊ က်မ္းစာဖတ္၊ ဆုေတာင္း၊ မိတ္သဟာရျပဳျခင္း၊ စားေသာက္ျခင္း အင္မတန္မွ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါတယ္။ ဆန္ဖရန္စစၥကိုက ေဒလီစီးတီး ျမန္မာမိသားစု အသင္းေတာ္ေလးျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အေ၀းေျပးကားေမာင္းလိုင္စင္ရရင္ ဟိုက္ေ၀းကားၾကီးမ်ားးေမာင္းတာ ၀င္ေငြအရမ္းေကာင္းတဲ့ အတြက္ ကားေမာင္းလိုင္စင္ စာေမးပြဲေျဖရပါတယ္။ စာေမးပြဲေအာင္ျပီးတဲ့ေနာက္ အလုပ္ေလွ်ာက္ျပီး ကားၾကီးမ်ားကို ေမာင္းတဲ့အလုပ္ တစ္ႏွစ္ေလာက္လုပ္ပါတယ္။ တစ္ကုိယ္ေရသမား မိသားစုမရွိေတာ့ ဟိုက္ေ၀းကုန္ကားၾကီးေတြ ေမာင္းရတာ ျပသနာမရွိပါဘူး။ ၀င္ေငြလည္းေကာင္းပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အိပ္ခ်ိန္မမွန္၊ ေနစရာ ေျခသလံုးအိမ္တိုင္လုပ္ရေတာ့ ၾကာေတာ့မခံႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေနာက္ ဆန္ဖရန္စစၥကို ျပန္လာျပီး တကၠစီဒရိုင္ဘာ လိုင္စင္ယူျပီး တကၠစီေမာင္းပါတယ္။ ၂၀၀၀ ေခတ္ေလာက္ကေတာ့ ကာလီဖိုးနီးယားမွာ စီလီကြန္ဗဲလီး မွာ အလုပ္အင္မတန္ေပါပါတယ္။ တကၠစီဒရိုက္ဘာလုပ္တာလဲ ငွားစီးတဲ့ လူအမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ နာရီ၀တ္စာ တစ္ေခါက္ကို ေဒၚလာ ၅၀ ေလာက္ရပါတယ္။ တစ္ေန႔ကို အံုနာေၾကး ေဒၚလာ ၁၅၀ ေလာက္ရျပီး၊ ကိုယ္အတြက္ ေဒၚလာ ၂၀၀ ေလာက္ရရင္ တေန႔တာ ေတာ္ေလာက္ပါျပီ။ ညပိုင္း ဆြဲမဲ့သူ တစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ထားျပီး တလွည့္စီ ဆြဲၾကတယ္။ တကၠစီဒရိုင္ဘာဆီက ေငြလုယူတဲ့ အျဖစ္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိေပမဲ့၊ ျပသနာမရွိပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ လူမဲ၊ အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီးေတြဆို လံုး၀မလိုက္ပါဘူး။ သူတို႔က တကယ္မလြယ္ဘူး။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ျမိဳထဲတစ္၀ိုက္မွာပဲ ခရီးနီးနီးေတြ လိုက္ရတာ သက္သာပါတယ္။ ေငြဓါးျပတိုက္၊ လုယူသူေတြ ၂ခါေလာက္ေတာ့ ဒီ ၅ႏွစ္အတြင္းမွာ ၾကံဳရပါတယ္။ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာနဲ႔ပဲ ေပးလိုက္ပါတယ္။ အခု ၂၀၀၈ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ တကၠစီဒဂရိုင္ဘာေတြက မ်ားလာျပီး၊ စီးပြားေရးမေကာင္းေတာ့ လူေတြလည္း အျပင္သိပ္မထြက္ၾကဘူး။ ၀င္ေငြေတာ္ေတာ္ထိခိုက္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အံုနာေၾကးေတာင္ မရတဲ့ေန႔မ်ား ရွိလာတယ္။ က်မ္းစာေက်ာင္းျပီးတဲ့အခ်ိန္ အေမရိကန္၊ ဘုရားေက်ာင္းမ်ားမွာ ဓမၼဆရာအလုပ္ အခ်ိန္ပိုင္း လုပ္ကိုင္ပါတယ္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္မ်ားမွာေတာ့ မိမိလုပ္စာနဲ႔ ရတဲ့ေငြကို ျမန္မာျပည္ ခရစ္ယာန္အသင္းေတာ္မ်ား၊ မစ္ရွင္မ်ားကို လႈဒါန္းေပးပါတယ္။.. ဒါကေတာ့ ခရစ္ယာန္ဓမၼဆရာတစ္ဦးရဲ့ ဘ၀ပါ။

တစ္ခါလည္း ခရစ္ယာန္ဓမၼဆရာတစ္ေယာက္ အေမရိကားမွာ ၁၀ႏွစ္ေနထိုင္ရင္း၊ ဂရင္းကဒ္ရဖို႔ အေျခအေနလည္း ခက္ခဲသြားျပီး၊ အလုပ္လဲ မလုပ္ႏိုင္၊ က်န္းမာေရးလည္း မေကာင္းေတာ့ ျမန္မာျပည္က မိသားစုဆီ ျပန္ခ်င္တာေၾကာင့္၊ မိတ္ေဆြမ်ား ေလယာဥ္လက္မွတ္၊ ခရိးစရိတ္ စုေဆာင္းေပးရတယ္။ ျမန္မာျပည္ျပန္သြားပါတယ္။ ျမန္မာေတြလည္း မ်ားလာေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းၾကီးမ်ားစြာလည္း ဒကာၾကီး၊ ဒကာမၾကီးမ်ားက ဖိတ္ေခၚလို႔ အေမရိကားမွာ ေက်ာင္းထိုင္ ဘုန္းၾကီးမ်ားလည္း မ်ားစြာေရာက္ရွိေနၾကပါတယ္။ ဘာသာေရး ဘုန္းေတာ္ၾကီး အလုပ္ကိုလည္း ထည့္သြင္းေရးရပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးကေတာ့ လစာမရေပမဲ့၊ လႈဒါန္း၀တၱဳမ်ားရပါတယ္။ ခရစ္ယာန္ ဘုန္းေတာ္ၾကီး အမ်ားစုကေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းက လစာေငြ (Love Gift) ေပးၾကပါတယ္။

အလုပ္အကိုင္ေပါမ်ားျပီး၊ ေနစရိတ္ ေစ်းခ်ိဳေသာျပည္နယ္မ်ားမွာ အေမရိကန္ အလယ္ပိုင္း တကၠဆက္၊ တယ္နယ္စီ၊ နီဗရားစကား၊ ဥကၠလာဟိုးမား၊ ကန္ဆက္ စသည့္ျပည္နယ္မ်ားျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ သားသတ္စက္ရံု မ်ားစြာ ရွိသျဖင့္ ျမန္မာဒုကၡသယ္မ်ားစြာ သြားေရာက္၊ အလုပ္လုပ္ကိုင္ရပါတယ္။ ဆန္ဖရန္စစၥကို၊ နယူးေယာက္တြင္ အိမ္တစ္လံုး တစ္လ ေဒၚလာ ၂၀၀၀ ေပးငွားရေသာ္လည္း၊ အလယ္ပိုင္းျပည္နယ္ မ်ားတြင္ အိမ္တစ္လံုး တစ္လ ေဒၚလာ ၅၀၀ပင္ မေပးရပါ။ ၀င္ေငြကေတာ့ အေမရိကန္တစ္ႏုိင္ငံလံုး အေျခခံ လုပ္အားခမွာ တစ္နာရီ ၁၂ေဒၚလာခန္႔ပင္ျဖစ္တယ္။ အေျခခံ အလုပ္သမား အဖို႔ တစ္လ၀င္ေငြ မထူးျခားေပမဲ့ လူမ်ားဟာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေပါမ်ားေသာ ျမိဳ႔ၾကီး မ်ားမွာပဲ ေနထိုင္ၾကခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး မျဖစ္မေနမွ အလယ္ပိုင္းျပည္နယ္ မ်ားကို ေရႊ႔ေျပာင္း သြားၾကပါတယ္။


ဆရာ၀န္မ်ား၊ သြားဆရာ၀န္မ်ား
သူတို႔ကေတာ့ အေမရိကားလက္မွတ္ရျပီးရင္ ၀င္ေငြအလြန္ေကာင္းပါတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာမ်ားလည္း ထိပ္တန္းတကၠသိုလ္မ်ားက ဘြဲ႔လက္မွတ္မ်ားရရင္ အလြန္၀င္ေငြေကာင္းပါတယ္။ ကုမ႑ီအလုပ္ကို ၅ႏွစ္ေလာက္လုပ္ျပီးရင္ ကုိယ္ပိုင္ေဆးခန္း၊ ကိုယ္ပိုင္ ကုမ႑ီေထာင္ျပီး၊ စီးပြားေရးလုပ္သြားစား၊ သူေဌးျဖစ္ဖို႔ လြယ္ပါတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆး သကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆရာ၊ ေကာလိပ္၊ အထက္တန္း၊ မူလတန္း၊ မူၾကိဳ ေက်ာင္းဆရာမ်ားလည္း သူေဌးမျဖစ္ေပမဲ့ လူတန္းေစ့၊ ဂုဏ္ရွိစြာ ေနႏိုင္ပါတယ္။ ပညာတတ္သူမ်ား အေမရိကားမွာ အခြင့္အေရးပိုမ်ားပါတယ္။

အေမရိကားေရာက္မိသားစုမ်ားဟာ သားသမီးမ်ားရဲ့၊ ပညာေရးကို အထူးအားေပးပါတယ္။ တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္မ်ားက ဘြဲ႔ရရွိေအာင္ အထူးၾကိဳးစားရပါတယ္။ ထူးခြ်န္သူမ်ားကေတာ့ ဆရာ၀န္၊ ဥပေဒ ၊ အင္ဂ်င္နီယာ ပညာရပ္မ်ားကို ဆည္းပူးႏိုင္ၾကပါတယ္။ အေမရိကန္ေရာက္ ျမန္မာမ်ားရဲ့ ပညာေရးအေၾကာင္း သီးသန္႔ေရးရပါမယ္။


ေတြ႔ဆံုရၾကံဳရအလုပ္ကိုင္အခ်ိဳ႔
အေမရိကားမွာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ဖို႔ နည္းလမ္း၊ မေရမတြက္ႏိုင္ရွိပါတယ္။ အေမရိကားေရာက္လာသူမ်ား ဂရင္းကဒ္ရရွိေရးကို အရင္ၾကိဳးစားၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ေက်ာင္းတက္ရင္း၊ အလုပ္လုပ္၊ ေငြစုတယ္။ ေက်ာင္းျပီးရင္ အလုပ္ပါမစ္ေတြကို ေအးဂ်င့္ေတြနဲ႔ ေငြအကုန္ခံျပီး Work Permit, H1 Visa စသည္တို႔ကို ရေအာင္ယူတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔လည္း ကုမ႑ီေတာင္ျပီး Business Visa ယူတယ္။ တစ္ခ်ိဳလည္း Talent Visa ရေအာင္လုပ္တယ္။ ျမန္မာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ Asylam ခိုလႈံခြင့္ဗီဇာယူၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔လည္း အေမရိကန္၊ ဂရင္းကဒ္၊ စီတီဇင္ေတြကို ေဒၚလာ ၃ေသာင္းေလာက္ေပးျပီး လက္ထပ္လုိက္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔လည္း သားသမီးမ်ားကို ေက်ာင္းထားျပီး Guardian Pass နဲ႔ေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳကေတာ့ ၀လံုး Overstay လုပ္ပစ္လုိက္ၾကတယ္။ ကိုယ္ေခတ္မွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား မရႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ကုိယ့္သားသမီး လက္ထက္မွာေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ရမယ္ ဆိုတဲ့သေဘာပါ။

ဒါနဲ႔ အေမရိကားမွာ လစာေကာင္းတဲ့အလုပ္မ်ားကို ေဒသခံ၊ အေမရိကန္၊ အျဖဴေကာင္မ်ားက ေနရာယူထားၾကပါတယ္။ ဖက္ဒရယ္အစိုးရ (သို႔မဟုတ္) ျပည္နယ္အစိုးရနဲ႔ ဆိုင္တဲ့လုပ္ငန္းမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ကုမ႑ီမ်ားမွာ အခ်မ္းသာဆံုးကုမ႑ီမ်ားကေတာ့ အစိုးရေကာ္ပိုေရးရွင္းမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ျမဴနီစပယ္၊ သစ္ပင္ခုတ္၊ ေရေျမာင္းရွင္း၊ မီးသတ္၊ ရဲ၀န္ထမ္း စတဲ့ အလုပ္ၾကမ္းတမ္း၊ အႏၱရယ္မ်ားတဲ့ အလုပ္မ်ားမွာ လစာအလြန္ေကာင္းတဲ့အျပင္ Benefit အခြင့္အေရးေတြလည္း အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ ဒါကိုေတာ့ သူတို႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားမ်ားပဲ လက္၀ါးအုပ္ထားပါတယ္။ လစာေငြ အနည္းဆံုး တစ္ႏွစ္ ေဒၚလာ ၆ေသာင္း နဲ႔ ၀သိန္း ေလာက္ရၾကပါတယ္။ အစိုးရနဲ႔ဆိုင္တဲ့လုပ္ငန္းေတြမွာ စာေရး၊ စာခ်ီ၊ အလုပ္မ်ားစြာရွိပါတယ္။ ဥပမာ ..USPS ဆိုတဲ့ စာတိုက္ၾကီးအလုပ္လည္း Benefit ေကာင္းျပီး၊ ပင္စင္ယူတဲ့အထိ ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ လစာ တစ္ႏွစ္ ေဒၚလာ၃ေသာင္းေလာက္နဲ႔ စာတိုက္စာေရး၊ စာပို႔လုလင္ အလုပ္မ်ားလုပ္သူမ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ အခုစီးပြားေရးကပ္ျဖစ္ခ်ိန္ ဒီအလုပ္ကလည္ Lay Off အလုပ္ျဖဳတ္ျခင္းမ်ား ရွိေနပါျပီ။

အယ္မရီးလို Amstillo, Texas ျပည္နယ္မွာလည္း သားသတ္စက္ရံုမ်ားမွာ တနာရီ၁၂ေဒၚလာနဲ႔ လုပ္ကိုင္ေနသူမ်ားစြာရွိပါတယ္။ ကိုေအာင္မင္းဆိုသူ ေတာ့ ဒုကၡသယ္ အလုပ္ကိုင္ရွာေဖြ၊ ေနရာခ်ထားတဲ့ လူမႈ၀န္ထမ္းလုပ္ကိုင္သူ တစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ ယခင္က ဒီေနရာမွာ ဗီယက္နမ္ ဒုကၡသယ္မ်ား အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာျဖစ္ျပီး၊ အခုေတာ့ ဗီယက္နမ္မ်ား အေျခက်၊ ေငြေၾကးစုေဆာင္းႏိုင္ျပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ပိုေကာင္းတဲ့ျမိဳ႔မ်ားဆီ ေျပာင္းေရႊ႔သြားေၾကာင္း။ အခု ျမန္မာ ေရႊ႔ေျပာင္းလုပ္သားမ်ားကို အလုပ္ကိုင္၊ အေနထိုင္၊ လူမႈဆက္ဆံေရးမ်ားမွာ အံ၀င္ခြင္က်ေအာင္ ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးေနသူျဖစ္ပါတယ္။ လူမႈ၀န္ထမ္းအလုပ္ကေတာ့ လစာသိပ္မေကာင္းေပမဲ့ လူမ်ားကို ကူညီႏိုင္ပါတယ္။ ေငြစုေဆာင္းျခင္းဟာ အဓိကအခ်က္ျဖစ္လို႔ WFG အသက္အာမခံ ေငြစုေဆာင္း ေအးဂ်င့္လုပ္သူကိုလည္း ကူညီ အားေပးပါတယ္။ ၃ႏွစ္ေလာက္ မိသားစု လုပ္ကိုင္၊ စုေဆာင္းျျပီးရင္ ဒီအရပ္ေဒသမွာ ေဒၚလာတစ္သိန္းတန္ အိမ္ၾကီး အရစ္က်စနစ္နဲ႔ ၀ယ္ႏိုင္ျပီး၊ အေျခက်ေနသူ ျမန္မာမ်ားစြာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ေစ်းပိုခ်ိဳတဲ့ တိုက္ခန္း၊ အိမ္မ်ားလည္း ရွိပါတယ္။ ဆန္ဖရန္၊ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္၊ နယူးေယာက္လို ျမိဳ႔ၾကီးေတြမွာဆို လူေနမႈစရိတ္ၾကီးတာေၾကာင့္၊ အိမ္ပိုင္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ ေနာက္ ၅ႏွစ္ေလာက္ဆိုရင္ သူတို႔လည္း ဗီယက္နမ္မ်ားလို ပိုေကာင္းမြန္တဲ့ ျမိဳ႔ၾကီးမ်ားဆီ ေျပာင္းေရႊ႔၊ လုပ္ကိုင္ၾကမွာပါ။ အလယ္ပိုင္းအေမရိကန္ျပည္နယ္မ်ားက ျမန္မာမ်ားအဖို႔ အေမရိကန့္ စီးပြားေရးကပ္မွာ အေျခအေနမဆိုးလွပါဘူး။

တစ္ေန႔မွာ အသက္၇၀ေက်ာ္ တိုနီေ၀ါင္း ဆိုသူ ျမန္မာတစ္ဦးနဲ႔၊ ေရွာ့ပင္စင္တာမွာ စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ သူက ၁၉၇၁က ဆန္ဖရန္စစၥကို ေရာက္ခဲ့ေၾကာင္း၊ အေမရိကန္၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာကို ဘယ္လိုေလ့က်င့္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ Superintendent, Court တို႔ကို အေမရိကန္ အသံထြက္နဲ႔ သင္ေပးပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး ခိုလႈံခြင့္ Asylum ကို မေလွ်ာက္နဲ႔၊ ေလွ်ာက္ျပီး ေနထိုင္တဲ့ ျမန္မာမ်ား ေပါ့ေပါ့ေန၊ ေထာက္ပံေၾကး ထိုင္စားျပီး လူညြန္႔တံုး သြားေၾကာင္း၊ အေမရိကားမွ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ ေနထိုင္ ဂရင္းကဒ္ရႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းမ်ားစြာရွိေၾကာင္း၊ အေမရိကားေရာက္တာနဲ႔ ျမန္မာပတ္စပို႔နဲ႔ ကာလီဖိုးနီးယား အိုင္စီကို DMV ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ရံုမွာ ေလွ်ာက္ျပီး၊ ကားေမာင္း လိုင္စင္လည္း ေလွ်ာက္ပါ။ ပီးေတာ့ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို မွတ္ပံုတင္ျပီး ဆိုရွယ္စၾတဴရတီနံပါတ္ SSN ရေအာင္ယူလိုက္ပါ။ ဘယ္လို ယူရတယ္ဆိုတာကို SSN ရံုးမွာ ကိုယ္တိုင္လိုက္ျပီး လုပ္ေပးပါတယ္။ သူ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္၄၀က အေမရိကားကို ေရာက္ခဲ့ျပီး၊ အဲဒီတုန္းက ျမန္မာပတ္စပို႔ဆိုရင္ အေမရိကားကို အလြယ္တကူ၀င္လို႔ ရေၾကာင္း၊ အလုပ္တစ္ခုကို အရမ္းၾကိဳးစားလုပ္၊ အိမ္ခန္းတစ္ခန္းငွားခ တစ္လ ေဒၚလာ ၂၀ပဲ ေပးရေၾကာင္း၊ အလုပ္က လစာ ေဒၚလာ ၅၀၀ရရွိျပီး စုေဆာင္းခဲ့ေၾကာင္း၊ တစ္ႏွစ္အၾကာ ဇနီးသည္ကို ေခၚလိုက္ေၾကာင္း၊ မင္းက ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ဆိုေတာ့ .. ငါကေတာ့ ဘာသာတရားမယံုပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ငါ့သားကေတာ့ ခရစ္ယာန္ျဖစ္ေနတယ္ကြ .. ေလာေလာဆယ္၊ အသက္ၾကီးခ်ိန္မွာ အိမ္ပြဲစားအလုပ္ လုပ္ေနတယ္။ မင္းလဲ ၀ါသနာပါရင္ ငါနဲ႔အတူ လုိက္လုပ္ၾကည့္ေပါ့ကြာ .. ဟုေျပာပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ပဲ ထပ္ေတြ႔ျပီး ဦးတိုနီေ၀ါင္းႏွင့္ ဆက္လက္မေတြ႔ျဖစ္ေတာ့ပါ။

အာဂဖိုးဖိုး
တစ္ေန႔မွာ နယူးေယာက္ျမိဳ႔က မက္ေဒါနယ္ဆိုင္မွာ မနက္စာ၀ယ္စားေနတံုး တယ္လီဖုန္း လာလို႔ ျမန္မာစကားနဲ႔ ၁၅မိနစ္ေလာက္ အသံ က်ယ္က်ယ္ ေျပာလိုက္ မိပါတယ္။ ေျပာအျပီးမွာ ေဘးနားက အသက္ ၇၅ႏွစ္အရြယ္ အဖိုးအို တစ္ေယာက္က ျမန္မာျပည္ကလာတာလား လို႔ ေမးျမန္းခံရတယ္။ ဆန္ဖရန္စစၥကို မွာလည္း ျမန္မာမ်ားစြာ ရွိတယ္သိရေတာ့ သိပ္မထူးဆန္းပါဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္ အန္ကယ္ရယ္။ မနက္စာ မက္ေဒါနယ္ ၀ယ္စားေနတာပါ။ ျမန္မာျပည္ကမဟုတ္ပါဘူး။ စင္ကာပူက လာတာပါ။ အေမရိကားမွာ အလုပ္အကိုင္မ်ား ပိုေကာင္းမလားလို႔ လာၾကည့္တာပါ .. ေျပာရတယ္။

အဖိုးၾကီးက သူ႔နာမည္၊ ကိုယ္နာမည္ မိ္တ္ဆက္ရင္း သူလည္း အေမရိကားေရာက္တာ၊ ၂ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ၊ သူသမီးက ဂရင္းကဒ္တင္ထားတာ က်လာလို႔ သူနဲ႔ဇနီးသည္ ၂ေယာက္ နယူးေယာက္ကို ေရာက္လာတယ္။ သမီးအိမ္မွာ လပိုင္းေလာက္ ေနျပီးေတာ့ ငါတို႔လင္မယား အိမ္ခန္းတစ္ခန္း ငွားေနတယ္။ ေထာက္ပံေၾကးရေပမဲ့ အလုပ္ရွိမွ ျဖစ္မွာမို႔လို႔ ရံုးေစာင့္အလုပ္ ၀င္လုပ္ရတယ္။ အလုပ္ရွင္ေပးသေလာက္ပဲ ရတာေပါ့။ ရတဲ့ေငြတဲ့ စား၀တ္ေနေရးေတာ့ ေလာက္ငွပါတယ္။ အေမရိကားမွာ သမီး ၂ေယာက္ေတာ့ ေရာက္ေနျပီ။ ျမန္မာျပည္မွာ သမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ သား၂ေယာက္ သူတို႔မိသားစုေတြ က်န္ေသးတယ္။ ေနာက္၁၀ႏွစ္ေနရင္ အေမရိကန္ စီတီဇင္ရမွာဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ ျမန္မာျပည္က်န္ေနတဲ့ သား၊ သမီး ၃ဦး မိသားစုကို အေမရိကားေခၚဖို႔ ရည္မွန္းထားပါတယ္.. လို႔ေျပာျပပါတယ္။ ၇၅ႏွစ္ ျမန္မာအဖိုးအိုရဲ့သရက္ပင္စိုက္ေနရင္း အလုပ္လုပ္ေန တာကို ေလးစား၊ အံ့ၾသမိပါတယ္။

စင္ကာပူအလုပ္အကိုင္မ်ား
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ျမန္မာမ်ားသာမက၊ အာရွ၊ ဥေရာပ ႏိုင္ငံသားမ်ားစြာ စင္ကာပူကို အလုပ္လာလုပ္ျခင္း၊ ရင္းႏွီွးျမဳတ္ႏွံျခင္းေတြ အၾကီးအက်ယ္ လာလုပ္ေနၾကပါတယ္။ စင္ကာပူမွာေတာ့ အလုပ္ရဖို႔ အင္မတန္လြယ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ လစာ နည္းပါတယ္။ အလုပ္ပြဲစားမ်းကို ေပးရတာနဲ႔ လုပ္ရတာနဲ႔ မကာမိေပမဲ့ အျခားနည္းမရွိပါ။ တရုပ္၊ကုလား၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ ဘဂၤလားေဒ့ခ်္မ်ားနဲ႔ ယွဥ္ျပီး အလုပ္ရွာရတဲ့အခါ စင္ကာပူအလုပ္ရွင္မ်ားကလည္း ေစ်းကိုင္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာဘြဲ႔ရတစ္ေယာက္ စင္ကာပူမွာ လစာနဲ႔အိုဗာတိုင္ တစ္လ US$2000 ေလာက္ကို အလုပ္၀င္စအခ်ိန္မွာ ရႏိုင္ပါတယ္။ အေတြ႔အၾကံဳရင့္က်က္သြားျပီး စင္ကာပူလက္မွတ္၊ စာေမးပြဲ၊ မာစတာဒီဂရီမ်ား ရျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ တစ္လကို လစာေငြ ေဒၚလာ၅၀၀၀ အထက္ရေလ့ရွိပါတယ္။ Oil & Gas, Off Shore အလုပ္မ်ားမွာေတာ့ တစ္လကို US$8000 အထက္ရၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အမ်ားစု ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား Work Permit မ်ားကေတာ့ တစ္လကို ေဒၚလာ တစ္ေထာင္ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ပဲ ရၾကပါတယ္။ အေမရိကားမွာ အေတြ႔အၾကံဳရွိျပီးသူမ်ားကေတာ့ စင္ကာပူလာအလုပ္လုပ္ရင္ လစာေကာင္းေကာင္း ရၾကမယ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။


နိဂံုး
အေမရိကားတြင္ အလုပ္အကိုင္မ်ားအေၾကာင္း အေတြ႔အၾကံဳမ်ားမွ အနည္းငယ္ေသာ ေရးသားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ လုပ္ႏိုင္ေသာသူ တီထြင္စြမ္းအားရွင္မ်ားေၾကာင့္အေမရိကားမွ ကမၻာ့ထိပ္တန္းကုမ႑ီမ်ား ေပၚေပါက္လာၾကပါတယ္။ (ဥပမာ. Microsoft, Intel, Google, Yahoo, GPS ..etc) ။ တကယ္ လုပ္ကိုင္ရေနရသူမ်ားအဖို႔ ဖတ္ရႈျပီး ပိုမိုတိုးတက္ေသာဘ၀သို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါေစ။

၀တ္မႈန္
၁၇၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၁